Bu Tezahürat Aydın Bayram'a

Roman meseleleriyle ilgilenen ve Türk romancılığını yakından izleyen bir edebiyat okuru olarak, yayımlanmış ilk romanlardan bazılarını ben de büyük bir merakla okudum. Büyük çoğunluğu “ilk” olmanın acemiliğini taşıyordu ve yazarları roman yazmakla (bir hikâye anlatmakla) “edebiyat yapma”yı birbirine karıştırıyordu.

Bu cümleden olarak, romancıların “edebiyat yapmak”tan kaçınmalarını bir “yazı gerekliliği” saydığımı eklemeliyim.

Elimde bir roman var...

Farklı meslek grubundan bir arkadaşımızın, Star gazetesi Spor Müdürü Aydın Bayram’ın romanı: “Yere Düşen Son Fotoğraf.”

Evet, bir “ilk roman...”

Romancılarda “yazı gerekliliği” saydığım şey, bu alana amatör bir heyecanla girmiş Aydın Bayram’da fazlasıyla var. Edebiyat yapmıyor, bizi edebiyat yapmanın sığ örnekleri sayılabilecek “ayrıntılarla” uğraştırmıyor...

Bir hikâyesi var ve bize onu anlatıyor.

Bir delikanlının (Arda’nın) “kendisini gerçekleştirme serüveni” olarak da okunabilecek roman, öncelikle akıcı ve yalın bir dille yazılmış...

Tipik bir aşk romanı, evet... Ama onun da ötesinde bir dünyaya götürüyor bizi Aydın Bayram. Mahalle arkadaşlığı, iş hayatı, evlilik, akraba ilişkileri, tutkulu aşklar, ölüm temaları çevresinde, Arda’nın dramatik dünyasıyla tanışıyoruz.

Bir spor adamının merakını “edebiyata” yöneltmesi ve kendisini bu alanda eserler vermeye adaması, öncelikle alkışlanacak bir tutum.

Bu vesileyle Aydın Bayram’ı da alkışlayalım ve ondan daha iyi romanlar beklediğimizi duyurmuş olalım.